1403\01\21 01:01:07
«بی‌مادر» قصه غرور در عشق و آموخته‌ها
آخرین خبر/ چند وقتی است فیلم «بی‌مادر» اثر سید مرتضی فاطمی تهیه‌کننده شناخته شده سینما و تلویزیون وارد شبکه نمایش خانگی شده است. فیلمی با بازی چهره‌هایی چون امیر آقایی، میترا حجار، پردیس پورعابدینی و پژمان جمشیدی با یک گریم متفاوت.
چند وقتی است فیلم «بی‌مادر» اثر سید مرتضی فاطمی تهیه‌کننده شناخته شده سینما و تلویزیون وارد شبکه نمایش خانگی شده است.
فیلمی با بازی چهره‌هایی چون امیر آقایی، میترا حجار، پردیس پورعابدینی و پژمان جمشیدی با یک گریم متفاوت. فیلم داستان زوج تحصیل‌کرده و ثروتمندی است به‌نام مرجان و امیرعلی که بچه‌دار نشدند. مرجان که خودش متخصص زنان است تصمیم می‌گیرد در ازای پرداخت پول عمل فرزند زنی فقیر به‌نام مهروز، با استفاده از رحم اجاره‌ای او مادر شود و امیرعلی که روان‌شناسی شناخته شده است و فکر می‌کند همه‌چیز را می‌فهمد به‌رغم مخالفت با تصمیم همسرش به این موضوع تن می‌دهد.
اما با ورود مهروز به‌خانه امیرعلی و مرجان، اتفاقاتی می‌افتد که نگاه آن‌ها را به زندگی تغییر می‌دهد. لکنت در بیان حرف‌های مهم فیلم درباره آن است که آدم‌ها چنان غرق در تصورات خودشان هستند که اتفاقات بعدی را درست پیش‌بینی نمی‌کنند. مرجان که پول‌دار موفق و زیباست تصور نمی‌کند شوهر روان‌شناسش که به دیگران از معایب خیانت می‌گوید عاشق زنی از طبقه اجتماعی پائین و با ظاهر ناآراسته چون مهروز شود. امیرعلی که همه زندگی را به اشتباه از پشت عینک تحصیلات و تئوری‌ها دیده، در یک موقعیت خاص متوجه می‌شود دنیای واقعی هر انسان چیز خاصی است و نمی‌توان برای همه فرمول صادر کرد.
مهروز که همه چیز را برای پسرش می‌خواهد باور نمی‌کند که دل به مردی بسپارد. اما متاسفانه این چالش‌های ذهنی و روحی در فیلم درست مطرح نمی‌شود. فیلم ریتمی کند دارد و برخی موقعیت‌هایش بی‌دلیل تکرار می‌شود.
دستاوردهای فیلمفیلم زاویه نگاه جالبی دارد، شخصیت‌هایش را در چالش‌های بزرگ اخلاقی قرار می‌دهد. اما به‌رغم همه این‌ها در بیان شفاف و ارائه دراماتیک ایده‌هایش ضعیف عمل می‌کند؛ طوری‌که شاید مخاطب لایه اصلی داستان را درک نکند و موتور محرک درام را در بحث رحم اجاره‌ای ببیند نه قوس داستانی شخصیت‌ها در بستر این موقعیت. بازی امیر آقایی هم در فیلم به‌شدت تکراری است؛ او با یک گریم ثابت از یک پروژه به پروژه بعدی می‌رود.
پردیس پورعابدینی بازی درون‌گرای خوبی دارد و پژمان جمشیدی هم با آن گریم متفاوت در نقش برادر عصبی مهروز، نشان داده بازیگری نیست که فقط به‌خاطر نمک ذاتی مخصوص کمدی‌ها باشد. با این اوصاف کلیت فیلم می‌تواند تجربه‌ای مثبت اما نه چندان ویژه برای مخاطب باشد. بازار.
.
بازنشر از : آخرین خبر